Compassie voor jezelf
Mensen kunnen begrip hebben voor het levensverhaal van een ander. Het is dan heel begrijpelijk dat moeilijke situaties een bepaalde invulling hebben gekregen.
Totdat dit gaat over ons eigen levensverhaal. Dan komen de vragen vanuit onszelf of we het niet anders hadden kunnen doen. Een andere aanpak, een andere keuze, sneller of beter. We vinden er in ons hoofd wat van. Terwijl we tegen die andere persoon aangeven dat hun levensloop en keuzes gezien de omstandigheden heel begrijpelijk zijn.
Compassie voor je eigen gevoel. Compassie voor alles wat je toch probeert. Compassie wat je ondanks een moeilijke situatie toch doet. Compassie voor je prestaties. Compassie voor als je gehoor geeft aan wat je fysieke lichaam op dat moment van je vraagt. Compassie over je eigen denkbeelden. Compassie voor je eigen lichaam. Compassie voor eigen emoties. Compassie voor je keuzes. Compassie voor je uiterlijk. Compassie voor gedrag.
We kunnen vooral in ons denken heel bestraffend zijn over onszelf. In mijn ogen is iedereen een prachtig mens. Niet elke keuze is misschien handig en sommige mensen zou je achter het behang willen plakken, maar wie ben ik om daar wat te vinden. Niet om mezelf klein te maken, maar vanuit de overtuiging dat ik in de schoenen van die ander misschien wel precies hetzelfde had gedaan.
Als we met iets meer compassie kijken naar onszelf, dan geeft dat wat meer lucht. Letterlijk, want die harnas gaat van de longen en schouders af. In liefde.
