Innerlijk naar buiten

We verwerken de dag als we gaan slapen. Daarom is het ook belangrijk om ’s avonds aandacht te geven aan het tot rust komen na een intensieve dag. In onze slaap reflecteren we onbewust datgeen wat we hebben ervaren. Als we ’s ochtends wakker worden kunnen we vanuit die “oude” energie, onze dag weer met ” nieuwe” energie opstarten. Het licht dat ons aanstoot in de morgen, laat ons weer doen opstaan. Letterlijk en figuurlijk.

Als we doodgaan, beleven we eigenlijk hetzelfde proces. We gaan naar binnen toe, kijken terug op onze ervaringen en we reflecteren onze gedachten, handelen en emoties. Op het moment dat we weer naar de aarde terugkeren, nemen we als het ware een deel van die “oude” energie mee naar onze “nieuwe” energie, oftewel leven. 

Beiden processen zijn heel natuurlijk en gericht op niks anders dan ons innerlijke, ons ware zelf. Konden we compassie en empathie tonen naar onszelf en die ander, waren onze daden niet gericht op zelfverheerlijking ten koste van een ander of waren we al liefdevol zelfkritisch?  

Niet dichtbij ons ware zelf blijven als startpunt van onze dagen voelt kijkend naar deze processen onnatuurlijk aan. Terwijl we als mens dit misschien juist vaak doen door de waan van de dag. Kijken naar anderen, een mening over iemand of iets ventileren, veel het nieuws volgen, zorgen voor mooie beelden op sociale media, pronken met materialisme om je te verheven boven een ander en veel denken en zorgen maken over de dag van morgen. Dit ligt veelal buiten onszelf en is gericht op een ander en controle. Terwijl het enige wat we misschien elke dag mogen doen,  juist dichtbij ons innerlijk blijven. Misschien een keer niks zeggen, loslaten en in je eigen energie blijven vanuit vertrouwen, moed en geduld. 

Het subtiele verschil is dan het startpunt van waaruit je handelt. Ik geloof in de liefde en kracht die we allemaal als mens zijn en hebben. Ons naar buiten toe gaan aanpassen, zorgt voor vermoeidheid en onrust. In feite doen we het dan ook nooit goed genoeg voor de buitenwereld, maar ook niet voor onszelf. Ons eigen leven stroom als het ware niet door ons, we gaan proberen een leven te leven. Terwijl als we meevaren op dat natuurlijk proces, dan is onze ware zelf altijd het startpunt en eindpunt. Vanuit onze innerlijke kern leven we ons eigen leven. Kunnen we keuzes maken voor ons eigen welbevinden. En vanuit daar zijn we ten volle in staat om anderen te laten meegenieten van onze levensenergie. 

Het zijn van die mooie momenten, om iemand te zien die volledig zijn innerlijke licht laat zien. Die mensen hebben niet het doel om hun licht naar buiten toe aan anderen te laten zien; zij zijn juist in staat om invulling te geven aan hun eigen leven vanuit hun innerlijk bron. Iemand met een pure zangstem, iemand die zonder iets te zeggen de ruimte al positief vult en anderen raakt in het hart, iemand die liefde uitstraalt met haar ogen en al die lieve kinderen. Het innerlijk is dan naar buiten toe zichtbaar voor iedereen. Zowel zichtbaar als voelbaar. Leven vanuit het innerlijke. In liefde.