Twee kloppende delen
Zo dicht naast elkaar
Voor altijd verbonden
De plek waar ik mijn liefde bewaar
Ik verwonder mij in jou
Jouw hart klopt nu buiten mij alleen
Onze onzichtbare band is zo duidelijk en puur
Vanaf de dag dat jij in mijn wereld verscheen
Het wegvallen van de beperking van het moeten
Geeft ruimte om die onbekende op straat te begroeten
Elke dag na vandaag is nooit als voorheen
Voel de verbondenheid, allen zijn is nooit alleen
De precisie waarmee de zon en de maan dansen
Lijkt een soort wiskundig opgezet plan te zijn
Maar dit is een kunstvorm die wij alleen mogen aanschouwen
Dit kan onmogelijk zijn ontstaan in het menselijke brein
Misschien zijn de mensen die wij bestempelen ‘met een beperking’ ,
Juist degene die de wereld in kunnen kijken, voorbij de menselijk geformuleerde begrenzing
De mensen die het vaakst hun mond houden hebben misschien wel het meest te zeggen