Innerlijk naar buiten

We verwerken de dag als we gaan slapen. Daarom is het ook belangrijk om ’s avonds aandacht te geven aan het tot rust komen na een intensieve dag. In onze slaap reflecteren we onbewust datgeen wat we hebben ervaren. Als we ’s ochtends wakker worden kunnen we vanuit die “oude” energie, onze dag weer met ” nieuwe” energie opstarten. Het licht dat ons aanstoot in de morgen, laat ons weer doen opstaan. Letterlijk en figuurlijk.

Als we doodgaan, beleven we eigenlijk hetzelfde proces. We gaan naar binnen toe, kijken terug op onze ervaringen en we reflecteren onze gedachten, handelen en emoties. Op het moment dat we weer naar de aarde terugkeren, nemen we als het ware een deel van die “oude” energie mee naar onze “nieuwe” energie, oftewel leven. 

Beiden processen zijn heel natuurlijk en gericht op niks anders dan ons innerlijke, ons ware zelf. Konden we compassie en empathie tonen naar onszelf en die ander, waren onze daden niet gericht op zelfverheerlijking ten koste van een ander of waren we al liefdevol zelfkritisch?  

Niet dichtbij ons ware zelf blijven als startpunt van onze dagen voelt kijkend naar deze processen onnatuurlijk aan. Terwijl we als mens dit misschien juist vaak doen door de waan van de dag. Kijken naar anderen, een mening over iemand of iets ventileren, veel het nieuws volgen, zorgen voor mooie beelden op sociale media, pronken met materialisme om je te verheven boven een ander en veel denken en zorgen maken over de dag van morgen. Dit ligt veelal buiten onszelf en is gericht op een ander en controle. Terwijl het enige wat we misschien elke dag mogen doen,  juist dichtbij ons innerlijk blijven. Misschien een keer niks zeggen, loslaten en in je eigen energie blijven vanuit vertrouwen, moed en geduld. 

Het subtiele verschil is dan het startpunt van waaruit je handelt. Ik geloof in de liefde en kracht die we allemaal als mens zijn en hebben. Ons naar buiten toe gaan aanpassen, zorgt voor vermoeidheid en onrust. In feite doen we het dan ook nooit goed genoeg voor de buitenwereld, maar ook niet voor onszelf. Ons eigen leven stroom als het ware niet door ons, we gaan proberen een leven te leven. Terwijl als we meevaren op dat natuurlijk proces, dan is onze ware zelf altijd het startpunt en eindpunt. Vanuit onze innerlijke kern leven we ons eigen leven. Kunnen we keuzes maken voor ons eigen welbevinden. En vanuit daar zijn we ten volle in staat om anderen te laten meegenieten van onze levensenergie. 

Het zijn van die mooie momenten, om iemand te zien die volledig zijn innerlijke licht laat zien. Die mensen hebben niet het doel om hun licht naar buiten toe aan anderen te laten zien; zij zijn juist in staat om invulling te geven aan hun eigen leven vanuit hun innerlijk bron. Iemand met een pure zangstem, iemand die zonder iets te zeggen de ruimte al positief vult en anderen raakt in het hart, iemand die liefde uitstraalt met haar ogen en al die lieve kinderen. Het innerlijk is dan naar buiten toe zichtbaar voor iedereen. Zowel zichtbaar als voelbaar. Leven vanuit het innerlijke. In liefde.

Kwetsbaar

Het is juist krachtig om kwetsbaar te zijn. Het vergt moed om zonder terughoudendheid jezelf te zijn. Het is fijn naar iemand te luisteren die inspireert. De puurheid van de mens zit in ons mens laten zijn.

Het zijn van die kreten die we wel vaker horen, lezen in magazines of terugzien op tegeltjes. Lezen is 1. Begrijpen is 2. Ervaren is 3. Leven is 4. Als iemand anders zich kwetsbaar opstelt, dan is dat als toehoorder soms een verademing. Het zorgt voor bevestiging dat iedereen worstelingen kent of het laat zien dat die sterk ogende persoonlijkheid met hetzelfde probleem rondloopt. Als we dit gaan toepassen op onszelf dan kan dat toch een ander verhaal zijn. We lezen erover en begrijpen wat kwetsbaar opstellen is. Af ten toe ervaren we even hoe het is om kwetsbaar te zijn. Maar om er volledig naar te leven, dat vergt toch een bepaalde moed.

Het vergt moed om volledig onszelf te zijn. De reacties van anderen en de gevolgen van acties zullen niet altijd een fijn gevoel geven. Dat zorgt ervoor dat we liever een stapje terug doen. Dit voelt misschien veiliger aan. Tegelijkertijd als we daar verder naar kijken dan voelt die veiligheid eerder als een beperkende factor. Het komt voort uit het idee dat we het leven kunnen controleren. En dat we vanuit ons denken bepaalde afwegingen kunnen maken. 

Volledig onszelf zijn heeft de consequentie dat ongeacht de gevolgen, wij trouw blijven aan onszelf. Dit heeft juist niks te maken met ons denken, maar het staat in contact met onze innerlijke stem. Het handelen hiernaar voelt dan als vrijheid, het tegenovergestelde van controle willen houden.

In ons leven leven we samen met anderen. Elke dag geeft nieuwe ervaringen. Het is aan ieder mens de keuze hoe deze dag invulling te geven. Vanuit denken, controle en gevoel van veiligheid. Of vanuit het innerlijke, met durf om moedig en kwetsbaar te zijn. Oftewel om gewoon maar mens te zijn. In liefde.

Aan het begin van mijn leven mocht ik al vroeg kennismaken met de eindigheid van het leven. Ik was net 7 jaar toen wij als gezin de zorg voor mijn oma op ons gingen nemen na het overlijden van opa. Ik ging wonen in hetzelfde huis als mijn oma, daar waar mijn moeder ook was opgegroeid.  Mijn oma had 11 kinderen gebaart, twee mannen overleefd en veel zorg gegeven aan haar familie; ook tijdens de tweede wereldoorlog. Ik heb veel gesprekken met oma gehad aan de keukentafel. Ik heb haar tranen gezien om het verlies van haar twee mannen van wie ze veel te vroeg afscheid moest nemen. Ik heb haar worsteling gezien als het gaat om het opgeven van haar zelfstandigheid. Ik heb haar pijn gezien als het gaat om de lichamelijke aftakeling in de vorm van staar en tia’s.  

Maar wat ik ook zag was haar levenskracht en haar liefde voor haar kinderen en kleinkinderen. Zij was dankbaar voor hetgeen er was in haar leven. Zij woonde in het voorste gedeelte van het huis met haar eigen slaapkamer met badkamer, keuken en huiskamer. Ik woonde samen met mijn ouders en zus in het achterste deel van het huis en boven. Oma hoefde hierdoor niet naar een verzorgingshuis en ervaarde de gezelligheid van het samen – maar toch apart- wonen. Toch was oma ook eenzaam, al liet ze dit niet merken.  

Ik heb dertien jaar van mijn leven op deze manier gewoond. Alhoewel ik de laatste jaren ook veel tijd doorbracht in mijn studentenstad. Oma leefde in haar laatste levensfase, daar waar ik aan het begin stond van mijn leven. Zij liet mij zien dat diverse emoties naast elkaar konden bestaan.  Het verdriet om het verlies, naast de dankbaarheid voor het huidige leven. De stilte van de eenzaamheid, naast het enorm kunnen genieten van gezelschap. Het lastig accepteren van lichamelijk ongemakken naast het omarmen van de zorg door haar eigen dochter, mijn moeder. Het gemis van het verleden, maar vooruit kunnen kijken naar de mooie gebeurtenissen.

Van het concert des levens heeft niemand een program. Geniet van het leven, het duurt maar even. De liefde voor familie heeft haar hart doen kloppen. Totdat haar hart stopte op 85-jarige leeftijd waardoor ze vredig in slaap viel en weer terugkeerde naar haar twee geliefde mannen.

Het leven van onze dierbaren mogen we blijven herinneren. Nu ik zelf ouder mag worden, en ouder ben van twee dochters, worden de herinneringen aan die keukentafelgesprekken misschien nog wel intenser. Haar onvoorwaardelijke liefde, haar levenskracht en vreugde zitten in mijn rugzak. En als we nu thuis samen zingen en dansen, dan kan ik alleen maar heel bewust genieten van dat moment. Die gesprekken hebben mij geleerd dat het leven nu is, samen met degene die je liefhebt zolang dat kan. Het leven is niet altijd makkelijk. Juist daarom mogen we bewust genieten van die momenten van samenzijn en vreugde. Leven in liefde.     

We zijn allemaal met elkaar verbonden. Alles wat we doen heeft effect. Als kleine schakeltjes van een rits; we zijn allemaal een onderdeel om samen te kunnen groeien in ons collectieve bewustzijn. Dit innerlijk te mogen weten, zorgt voor voedende levenshouding. Vanuit eenheid word je gedragen. Je bent nooit alleen en altijd omringd met liefde. Het gevoel dat we op een bepaald moment de enige zijn die een bepaalde emotie ondergaat, is niet in overeenstemming met het beeld van verbondenheid. De eenheid is continu in beweging, net als de natuur. Kijk bijvoorbeeld naar de prachtige groeiende bloeiende bomen. Zij zorgen elk heel goed voor zichzelf, en zijn tegelijkertijd onderdeel van een bos. De aarding zorgt ervoor dat ze kunnen groeien richting de lucht met de wind. De boom zorgt zelf voor een goede basis, waardoor het mag groeien zoals de wind waait, dus zonder controle. 

Die letterlijke basis, de gronding in de aarde, is een mooie basishouding voor een mens op aarde. We kunnen dit vertalen op verschillende manieren. Dagelijks contact en gronding met de aarde zorgt ervoor dat we uit ons dagelijks ritme gaan van dingen moeten. Het maakt dat we uit onze gedachten gaan en vanuit ons bewustzijn de stilte in onszelf kunnen vinden. We gaan bewuster ademen en komen hierdoor in ont–spanning. Een basis kan ook worden uitgelegd als een letterlijke plek waarin we helemaal onszelf kunnen zijn. Hetzij een huis, een kamertje in een huis of een fijn plekje in de natuur. Een ruimte die ons weer thuisbrengt bij onszelf en zorgt voor ruimte. Als laatste kan basis worden uitgelegd als de eerste periode van ons menszijn op aarde. Een basis die kan zorgen voor liefdevolle wortels vol met vertrouwen om het eigen leven verder vorm te gaan geven. Allerlei vormen van een basis die ervoor zorgen dat we kunnen terugkeren naar ons bewustzijn, zonder onze gedachten en angsten, waardoor we weer kunnen gaan luisteren naar onze eigen innerlijke stem.  

We zouden invulling kunnen geven aan een dagelijkse basishouding die letterlijk zorgt voor voeding en inspiratie van ons eigen leven. In het creëren van die basis hebben we zelf de keuze. Sterker nog, we mogen het zelf naar onze eigen wens invullen. In het begin van ons leven speelt de rol van een opvoeder nog een grote rol, maar naar mate we ouder worden opent die ruimte zich. Niet iedereen ervaart deze ruimte ook als positief, omdat het gepaard kan gaan met veel moetens en verantwoordelijkheden. Oftewel, hoe meer ruimte we krijgen, tegelijkertijd kan dit ook zorgen voor een mate van verkramping. We zijn niet allemaal gewent om figuurlijk of letterlijk onze ruimte in te nemen. De bestempelingen, de overtuigingen, prestatiedrang of egoïsme zorgen ervoor dat de wereld om ons steeds meer aanwezig lijkt naar mate we ouder worden. Die wereld buiten ons lijkt groter te worden en ons te beïnvloeden, daar waar wij dat zelf toelaten. Juist dan kan het heel fijn om te zorgen voor die persoonlijke basis. Bewust keuzes maken en contact houden met ons ware zelf lijken dan de antwoorden. Bewust zijn betekent dat we in contact zijn met onszelf, dat we weten hoe ons lichaam voelt, dat we ervaren wat sociale media kan doen met onze gemoedstoestand of dat we heel goed weten waar we echt blij van worden. Op deze manier kunnen we het leven meer door onszelf heen laten leven. Door eigenlijk alle obstakels, zoals onze gedachten of overtuigingen, te laten zijn voor wat ze zijn. We kunnen de focus richten op onze basishouding in het leven, die zorgt voor een hele voedende verruimende energie. Alles gaat als het ware door ons heen stromen. Niet vanuit kwetsbaarheid, maar vanuit kracht. Niet vanuit ego, maar vanuit inspiratie. Niet vanuit alleen zijn, maar vanuit verbondenheid. In liefde. 

Iedereen wil gezien worden. Alles wil gezien worden. Niet vanuit het oogpunt van de ego, maar vanuit het er echt mogen zijn. We mogen zijn zoals we zijn. Alles mag worden gezien zoals het is, waarbij er geen absolute waarheid heerst. Dit geeft vertrouwen en minder angst. Er worden verbindingen gemaakt op basis van liefde.  

Dit is van toepassing op onze eigen emoties. Een nare emotie duwen we weg in plaats van het recht in de ogen aan te kijken. Hierdoor wordt de emotie groter en blijft het langer bij ons. De ruwe randen van de emotie lossen op zodra we de emotie er laten zijn.  

Ons lichaam wil ook gezien worden. We gaan ons lichaam datgene geven wat het nodig heeft als we echt naar ons lichaam kunnen kijken. Dit zorgt er tevens voor dat we kunnen luisteren naar de pijntjes die het lichaam voelt zoals stress en vermoeidheid. Als we naar ons lichaam kijken met afschuw, dan gaan we vanuit negativiteit proberen het lichaam te verbeteren. Het is dan een andere benadering. Het lichaam wordt niet echt gezien waardoor we voorbijgaan aan datgeen het ons wil vertellen.  

Het dagelijkse journaal laat elke dag mensen zien die gezien willen worden. De onderdrukte slachtoffers willen dat hun leed wordt gezien. De stakende werknemers willen dat hun harde werken wordt gezien. De niet gehoorde buitenstaanders willen gezien worden zoals ze zijn. Het arme gezin zonder hulp wil gezien worden. Het kind wat volgens de regels niet in een klas past wil gezien worden zoals hij is. De ouderen die menselijke verzorging nodig hebben willen gezien worden. De student die zonder rijke ouders wil studeren wil gezien worden. Verdeeldheid en tegenstand vraagt om gezien te mogen worden. 

Zoals elke tijd heeft ook onze tijd bepaalde kenmerken. De digitale mogelijkheden zorgen ervoor dat we andere keuzes maken dan in eerdere tijden. We laten op sociale media ons leven zien en maken contact met anderen. Dit is ook een vorm van gezien willen worden. Daarbij mogen we de vraag stellen of deze interactie vervullend is. Laten we ons echt zien of delen we alleen onze mooie momenten als een halve waarheid. 

We mogen onszelf aankijken, we mogen de ander aankijken en de situatie aankijken. We mogen vragen stellen, we mogen luisteren en we mogen het aankijken zoals het is; alles. De ander echt aankijken en de ruimte geven om een verhaal te laten vertellen, voordat we onze eigen mening gaan ventileren. Onszelf echt aankijken met onze lastige eigenschappen, verdrietige momenten en pijnlijke ervaringen. We mogen onze energie geven aan alles te laten zijn zoals het is door het aan te kijken. Alles wil gezien worden zoals het is. In liefde.

Als mens zijn we allemaal onzeker, angstig of wantrouwend over ons eigen kunnen of zenuwachtig op bepaalde momenten. Dit is niet altijd zichtbaar in de ogen van een ander. Het is mooi te zien in documentaires op televisie dat wereldberoemde dirigenten, de grootste artiesten of presentatoren ook zenuwachtig zijn voor een optreden. Zij ervaren op zulke momenten, net als ieder ander mens, de angst om niet goed genoeg te zijn. Ik geloof oprecht dat er niemand op aarde leeft die nooit deze emotie heeft gehad; het past bij ons mens-zijn. 

Hoe we hiermee omgaan bepaald uiteindelijk of we stappen kunnen gaan zetten naar dat wat we het liefste zouden willen doen. Hierbij is het belangrijk om met zachtheid te kijken naar onze angsten door niet te oordelen over onze emoties. We vinden het misschien belachelijk dat we ons zo voelen of onnodig.  Dit zijn oordelende kwalificaties over een emotie welk heel menselijk en universeel is. Daarnaast spiegelen we dit aan andere mensen die hier ogenschijnlijk geen last van hebben. Zij lijken in onze ogen wel sterk te zijn, vol humor, optimistisch en het leven lijkt hen aan te komen waaien. Terwijl bij onszelf het leven niet altijd gemakkelijk is en zwaar kan aanvoelen als we in onze angst zitten.  

Ieder mens loopt zijn eigen pad. Ieder mens krijgt in het leven te maken met ervaringen die niet makkelijk zijn. Ieder mens beleeft zijn eigen leven. Een leven zonder lijden is niemand gegeven. Op het moment dat we tijdens ons pad minder leuke ervaringen meemaken, ook in onze persoonlijke ontwikkeling, dan mogen we daar met zachtheid naar kijken. Het vergt moed om stappen te zetten, om iets op te pakken wat we heel graag willen. Het proces om daar te komen waar we willen, kan niet vloeiend verlopen. Het verinnerlijken van bepaalde vaardigheden gaat niet binnen een dag en heeft ook tijd nodig. Zolang als nodig is, want ook een tijdsduur betekent meteen een begrenzing en verwachting. Het betekent daarnaast ook hard werken, oefenen en volharding om doelgericht onze stappen te zetten op ons pad. 

Wat zou het effect zijn als we met zachtheid kijken naar hoe we ons voelen. Hierdoor ondersteunen we onszelf juist. We laten het er zijn, maar maken het niet leidend waardoor we onze energie kunnen gebruiken voor hetgeen we graag willen laten zijn. We doen onszelf tekort op het moment dat we vinden dat we met pijn ergens doorheen moeten gaan. Dit is een harde benadering die we onze vrienden nooit zullen adviseren, maar naar onszelf blijkbaar wel.  

Als we nu die dirigent mogen zijn en met dat stokje ons levenslied mogen componeren voor een volle zaal. We mogen bang zijn om het niet goed te doen, maar dan leven we wel ons leven en kruipen we niet onder het toneel van ons eigen leven. We zijn zoals we zijn, en met zachtheid kijken we naar onze emoties die minder fijn voelen, in de wetenschap dat deze heel menselijk zijn. Het is niet iets wat we onder controle moeten houden. We staan onszelf toe om menselijke emoties te voelen. Als we dit met zachtheid kunnen toelaten, kunnen we leven in liefde.